عشق واقعی فقط زمانی قابل تشخیص است که بی دریغ باشد و نامشروط.این نوع عشق ممکن است گاه بسیار گران تمام شود ولی در هر صورت "در عالم آدم آفریدن به ز این نتوان رقم کشیدن"این همان پاشنه آشیل عشق است همان نقطه ضعفی ست که باعث می شود هیچ خردمندی عشق را به طور مطلق تایید نکند هر چند عشق اگر مشروط باشد واقعی قلمداد نمی شود.

 

عشق مطلق آدم به حوا قابل تمجید است اما خطایی بود که نسل بشر تاوانش را برای همیشه پرداخت.

 

خالص ترین عشق عشق آدم به حوا بود زیرا آدم هیچ گزینه ی دیگری جز حوا نداشت.وفادارترین مرد عالم هم طبیعتا آدم بود.و نگویید که حوا نباید گول شیطان را می خورد چون حوا آدم نبود.و آدم هم چون سخت عاشق بود در آن لحظه آدم نبود.

در ابتدای خلقت سهام عشق را به هر کس در حد توانایی اش برای دوست داشتن اعطا کرده اند.

تو آن جایی
ومن این جا
در این فکر
که تا چه حد دوستت دارم

در این فکر
که تا چه حد برایم با ارزشی

در این فکر
که تا چه حد دلتنگ توئم

تو آن جایی
و من این جا
در این فکر
که تا چه حد در اشتیاقه
بار دیگر
در کنار تو بودنم

در این فکر
که چگونه بیش از همیشه
قدر آن زمان
که در کنار هم خواهیم بود را
خواهم دانست

دوستت دارم

وقتی از کسی نفرت داریم می خواهیم در ذهنمان در برابر او خاکریزهای دفاعی مختلف بسازیم.وقتی که به کسی عشق داریم قصدمان این است که هر نوع خاکریز که هیچ بلکه کوچک ترین امری که فاصله ایجاد می کند را از میان ببریم.

 

بالای معبد عشق نوشته شده است:بدون نفرت وارد شوید.

انسان هیچ گاه نمی تواند فاصله ی خود تا معشوق را از میان ببرد حتی با وصال این امر انجام نمی شود فقط عطش عشق فرو کاسته می شود.عشق سرنوشت نهایی اش چنان که در غرایز و ضمیر ما خواسته می شود اتحاد و بی فاصلگی نهایی ست و مطمئنا که این خواسته هیچ وقت تحقق پذیر نیست.

هر کدام از ما دنیاهای خودمان را داریم و دنیاهای دیگران فقط در حد یک تصور می تواند توسط ما درک شود.ما می توانیم این دنیا ها را تا حد امکان به خود نزدیک کنیم ولی نمی توانیم با آنها یکی گردیم.

دوست داشتن از عشق برتر است اما این را کسی می تواند باور کند که هرگز عاشق نشده باشد.دوست داشتن مرحله ی عملیاتی نشده ی عشق است.دوست داشتن موضوعی دارد که بسیار متفاوت با موضوع عشق است.

مجنون حق داشت آنهمه سرسپردگی و مشقت را به جان بخرد.اما اسم لیلی نشان نمی دهد که او حق داشته کارهایی مشابه کند.

ترا میخواهم و دانم که هرگز

به کام دل در آغوشت نگیرم

تویی آن آسمان صاف و روشن

من این کنج قفس مرغی اسیرم

 

زپشت میله های سرد و تیره

نگاه حسرتم حیران به رویت

در این فکرم که دستی پیش آید

و من ناگه گشایم پر به سویت


در این فکرم من و دانم که هرگز

مرا یارای رفتن زین قفس نیست

اگر هم مرد زندانبان بخواهد

دگر از بهر پروازم نفس نیست


ز پشت میله ها هر صبح روشن

نگاه کودکی خندد برویم

چو من سر میکنم آواز شادی

لبش با بوسه می آید بسویم


اگر ای آسمان خواهم که یکروز

از این زندان خامش پر بگیرم

به چشم کودک گریان چه گویم

زمن بگذر که  من مرغی اسیرم                                              


من آن شمعم که با سوزدل خویش

فروزان میکنم ویرانه ای را

اگر خواهم که خاموشی گزینم

پریشان میکنم کاشانه ای را


این شعر زیبا از فروغ فرخزاد است.

وقتی کسی رو دوس داری،حاضری جون فداش کنی

حاضری دنیارو بدی،فقط یه بار نیگاش کنی

به خاطرش داد بزنی،به خاطرش دروغ بگی

رو همه چی خط بکشی،حتّی رو برگ زندگی

وقتی کسی تو قلبته،حاضری دنیا بد بشه

فقط اونی که عشقته،عاشقی رو بلد باشه

قید تموم دنیارو به خاطرِ اون می زنی

خیلی چیزارو می شکنی ، تا دل اونو نشکنی

حاضری که بگذری از دوستای امروز و قدیم

امّا صداشو بشنوی ، شب از میون دوتا سیم

حاضری قلب تو باشه ، پیش چشای اون گرو

فقط خدا نکرده اون ، یه وقت بهت نگه برو

حاضری هر چی دوس نداشت ، به خاطرش رها کنی

حسابتو حسابی از ، مردم شهر جدا کنی

حاضری حرف قانون و ، ساده بذاری زیر پات

به حرف اون گوش کنی و به حرف قلب باوفات

وقتی بشینه به دلت ، از همه دنیا می گذری

تولّد دوبارته ، اسمشو وقتی می بری

حاضری جونت و بدی ، یه خار توی دستاش نره

حتی یه ذرّه گرد وخاک تو معبد چشاش نره

حاضری مسخرت کنن ، تمام آدمای شهر

امّا نبینی اون باهات ، کرده واسه یه لحظه قهر

حاضری هر جا که بری ، به خاطرش گریه کنی

بگی که محتاجشی و ، به شونه هاش تکیه کنی

حاضری که به خاطر ، خواستن اون دیوونه شی

رو دست مجنون بزنی ، با غصه هاهمخونه شی

حاضری مردم همشون ، تو رو با دست نشون بدن

دیوونه های دوره گرد ، واسه تو دس تکون بدن

تو رازی‌ و ما راز

پرده، اندكی‌ كنار رفت‌ و هزار راز روی‌ زمین‌ ریخت.

رازی‌ به‌ اسم‌ درخت، رازی‌ به‌ اسم‌ پرنده، رازی‌ به‌ اسم‌ انسان.رازی‌ به‌ اسم‌ هر چه‌ كه‌ می‌دانی.

و باز پرده‌ فرا آمد و فرو افتاد.و آدمی‌ این‌ سوی‌ پرده‌ ماند با بهتی‌ عظیم‌ به‌ نام‌ زندگی، كه‌ هر سنگ‌ریزه‌اش‌ به‌ رازی‌ آغشته‌ بود و از هر لحظه‌ای‌ رازی‌ می‌چكید.

در این‌ سوی‌ رازناك‌ پرده، آدمیان‌ سه‌ دسته‌ شدند.

گروهی‌ گفتند: هرگز رازی‌ نبوده، هرگز رازی‌ نیست‌ و رازها را نادیده‌ انگاشتند و پشت‌ به‌ راز و زندگی‌ زیستند.

خدا نام‌ آنها را گمشدگان‌ گذاشت.

و گروهی‌ دیگر گفتند: رازی‌ هست، اما عقل‌ و توان‌ نیز هست. ما رازها را می‌گشاییم؛ و مغرورانه‌ رفتند تا گره‌ راز و زندگی‌ را بگشایند.

خدا گفت: توفیق‌ با شما باد، به‌ پاس‌ تلاشتان‌ پاداش‌ خواهید گرفت. اما بترسید كه‌ درگشودن‌ همان‌ راز نخستین‌ وابمانید.

و گروه‌ سوم‌ اما، سرمایه‌ای‌ جز حیرت‌ نداشتند و گفتند: در پس‌ هر راز، رازی‌ است‌ و در دل‌ هر راز، رازی.

جهان‌ راز است‌ و تو رازی‌ و ما راز. تو بگو كه‌ چه‌ باید كرد و چگونه‌ باید رفت.

خدا گفت: نام‌ شما را مؤ‌من‌ می‌گذارم، خود، شما را راه‌ خواهم‌ برد. دستتان‌ را به‌ من‌ بدهید.

آنها دستشان‌ را به‌ خدا دادند و خدا آنان‌ را از لابه‌لای‌ رازها عبور داد و در هر عبور رازی‌ گشوده‌ شد.

و روزی‌ فرشته‌ای‌ در دفتر خود نوشت: زندگی‌ به‌ پایان‌ رسید.

و نام‌ گروه‌ نخست‌ از دفتر آدمیان‌ خط‌ خورد، گروه‌ دوم‌ در گشودن‌ راز اولین‌ واماند.

و تنها آنان‌ كه‌ دست‌ در دست‌ خدا دادند از هستی‌ رازناك‌ به‌ سلامت‌ گذشتند.