عشق واقعی فقط زمانی قابل تشخیص است که بی دریغ باشد و نامشروط.این نوع عشق ممکن است گاه بسیار گران تمام شود ولی در هر صورت "در عالم آدم آفریدن به ز این نتوان رقم کشیدن"این همان پاشنه آشیل عشق است همان نقطه ضعفی ست که باعث می شود هیچ خردمندی عشق را به طور مطلق تایید نکند هر چند عشق اگر مشروط باشد واقعی قلمداد نمی شود.
عشق مطلق آدم به حوا قابل تمجید است اما خطایی بود که نسل بشر تاوانش را برای همیشه پرداخت.
خالص ترین عشق عشق آدم به حوا بود زیرا آدم هیچ گزینه ی دیگری جز حوا نداشت.وفادارترین مرد عالم هم طبیعتا آدم بود.و نگویید که حوا نباید گول شیطان را می خورد چون حوا آدم نبود.و آدم هم چون سخت عاشق بود در آن لحظه آدم نبود.
در ابتدای خلقت سهام عشق را به هر کس در حد توانایی اش برای دوست داشتن اعطا کرده اند.
نظرات شما عزیزان: