مثل آدم های قصه واسه خیلیا معما...

مثل قطره های بارون گریه هر لحظه باهامه...

توی بی حاصلی عمر سیب سرخ لحظه هامه...

پر دانایی اوجم خالی از قدرت پرواز...

پرم از لحن کبوتر تهی از دانش آواز...

گنگ یک سکوت زردم سردم از نگاه مردم...

مثل چهره ی حقیقت طرح از پناه مردم...

شروع زندگیمون نقطه پایان گل هاست...

کسی باورش نمی شه قهرمان یک زن تنهاست...

تا کی بشینم منتظر تا خبری از تو بیاد؟

دل دیگه طاقت نداره این انتظارو نمیخواد

تا کی بگم بمون بمون توو این خیال ِ ناتموم؟

تا کی باید بهش بگم عمرشو پات کنه حروم؟تا کی باید گل بچینم بعد اونارو پرپر کنم؟

تا کی توو این بهتِ غریب این انتظارو سر کنم؟

تا کی باید عاشق باشم, عاشق ِ اونکه دوره ازم؟

تا کی باید خواب ببینم اما به رویام نرسم؟

گاه یک لبخند آنقدر عمیق می شود که گریه می کنم گاه یک نغمه آنقدر دست نیافتی می شود که با آن زندگی می کنم گاه یک نگاه آن چنان سنگین است که چشمانم رهایش نمی کنند گاه یک عشق آن قدر ماندگار است که فراموشش نمی کنم

کاش کودک بودم تا بزرگترین شیطنت زندگی ام نقاشی روی دیوار بود.

ای کاش کودک بودم تا از ته دل می خندیدم نه اینکه مجبور باشم همواره تبسم تلخی بر لب داشته باشم.

ای کاش کودک بودم تا بزرگترین غمم شکستن نوک مدادم بود.

ای کاش کودک بودم تا در اوج ناراحتی و درد با یک بوسه همه چیز را فراموش می کردم.

ای کاش کودک بودم تا همه رعایت سن و سالم را می کردند.

ای کاش کودک بودم تا بیشتر به من توجه می کردند.

ای کاش کودک بودم تا می توانستم جلوی همه گریه کنم  و درد های وجودم را با صدای بلند فریاد زنم تا دست های مهربان مادرم اشکانم را پاک می کرد و مرا دلداری می داد نه اینکه مجبور باشم در پنهان بگریم.

ای کاش کودک بودم تا وقتی کسی همبازی ام را از من می گرفت بازی جدیدی را به او یاد می دادم تا باز هم کنار من بماند نه اینکه مجبور باشم دست روی دست بگذارم و تنها به رفتنش بنگرم.