برای تو می نویسم که بودنت بهار و نبودنت خزانی سرد است.

تویی که تصور حضورت سینه بی رنگ کاغذم را نقش سرخ عشق می زند

در کویر قلبم از تو برای تو می نویسم .

ای کاش در طلوع چشمان تو زندگی می کردم تا مثل باران هر صبح برایت شعری می سرودم .

آن هنگام زمان را در گوشه ای جا می گذاشتم

و به شوق تو اشک می ریختم ،اشک می شدم و بر صورت مه آلودت می لغزیدم

تا شاید جاده ای دور ، هنوز بوی خوب بهار را وقتی از آن می گذشتی

در خود داشته باشد که مرهمی باشد برای دلم .

بیا و از کنار پنجره دلم عبور کن تویی که در ذهن خسته همیشه بهاری

                       می زدم با یاد تو بر چمنها 

                                     به‌ هر سو كه‌ سر می گرداندم

                                                          تو بودی فقط با یك نگاه تنها 
كه‌ نفته‌ بود در آن هزاران سخن

                 و رفته‌ بود از یاد در دلت عشقم

                                             كه‌ در نگاهت دیگر

                                                    آن ستاره‌هائی را نمی شددید

می درخشیدند با دیدار من

                  دیگر از یاد برده‌ای مرا برای همیشه‌

                            نمی شود خواند در نگاهت سرود هیچ عشقی

و اثری از محبت نیست در كلامت

                   و دیگر شنیده‌ نمی شود از زبانت نام شقایق را

بر نمی خیزد از دستانت نوازشی

                               و وجودت نیست تا شاد كند این دل را

چه‌ زیبا بودی آن وقتها كه‌ می آمدی ولی اكنون

                                 می شود خواند در نگاهت جدایی را

نگفتی با زبان هیچ گاه‌ تو خواهی رفت

                                  با من گفت سكوتت ولی هزاران سخن آشكار 

كه‌ خواهی رفت به‌ زودی زود

                                و اكنون كه‌ رفته‌ائی

                                                  قدم می زنم بر چمنها به‌ یاد تو

                 و به‌ ارمغان می آورد نسیم برایم بوی تورا

تو ای رفیق جاده های بی کسی

وای تبسم هلال ماه من

به انتظار دیدنت

کنار برکه های بی سوار

تمام لحظه های ناتمام من

تمام میشود

و من همان تبسم غریب یک نگاه منتظر

همیشه مانده ام کنار موج لحظه های بی کسی

که یک غم نگاه آشنا

سکوت و خلوت مرا

به وسعت تمام التهاب کوچه ها

پر از سرور می کند

دلم برات تنگه عزیز یادی نمیکنی ز من
دارم دیوونه می شم و نمی بینی نیاز من
می خوام ببینمت ولی فاصله از من تا خداست
خودم هزار و یک طرف همه حواسم به شماست

وقتی نمی بینم تورو چشمامو واسه کی بخوام
نفس برام سمی می شه هوا رو واسه کی بخوام
انگار نه انگار که دلی برای بودن تو بود
رفتی و بین آدما شدم یکی بود و نبود

یه جور واقعی تو رو حس می کنم توی تنم
به جون تو بدون تو دیگه دارم دق می کنم
صورت ماه تو عزیز دیوارای خونه شده
هر کی میبینتم میگه طفلکی دیوونه شده